Het is iets waar ik al lang mee rondloop. Het onderweg zijn naar een doel en daar voldoende tijd voor nemen. Ook het alleen op weg gaan is iets wat ik wil doen.
Het onderweg zijn naar Santiago de Compostella past dan ook helemaal binnen het plaatje.
Maar er is meer...
Na een lange zoektocht van vallen en opstaan voor een stabiele toekomst voor Marieke, onze oudste dochter, denk ik dat zij, en wij dus ook, daarin wat rust hebben gevonden. We hebben heel wat bergen verzet en het heeft veel moeite gekost om zover te geraken. Zowel alle administratieve en fysieke beslommeringen als de emoties die daarbij kwamen kijken hebben veel gevraagd.
We merken dat zij gelukkig is en dat maakt ons blij en geeft ons rust.
Omdat ik dankbaarheid voel voor waar we nu staan en de manier waarom Marieke en wij gelukkig kunnen zijn voel ik dat ik dat moet kunnen uitdrukken. Hierin kan een tocht naar Compostella, een bedevaart als uitdrukking van die dankbaarheid zeker passen.
Dit alles en nog een klein zetje tijdens ons laatste vormingsweekend met onze gezinsgroep heeft me de stap doen zetten van denken naar doen.